¿De qué va A muxa honra?

De... lo que se me ocurre, que como veis es muy variado: cine, alguna noticia de actualidad, psicología de corte humanista, diseño, educación y, cómo no, reflexiones y PREGUNTAS.

En principio iba dirigido a adolescentes, pero no puedo competir con facebook y menos con twitter.

Siéntete libre de opinar... desde el respeto.

miércoles, 25 de marzo de 2009

El perdón. Borrador. Se admiten sugerencias.... ;)

El perdón.
1. Perdonar a otro
2. Perdonarse a uno mismo
3. ¿Cómo perdonar? ¿Cuál es el papel de los sentimientos?
4. Ser perdonado

Introducción:

Cuenta María Cristina, después de un curso acerca del perdón publicado en mailxmail:

Gracias -- Maria Cristina (22/01/2009) Aprendí la importancia de perdonar al otro y perdonarse uno mismo, creo que es la clave para vivir en plenitud.

No le falta razón. Tantas veces vivimos angustiados por no haber podido perdonar...
Bien, pero, ¿qué es el resentimiento?

Resentimiento propiamente, significa "volver a experimentar un sentimiento, especialmente un sentimiento doloroso. Pero se entiende generalmente en el sentido de rencor sordo, frecuentemente inconsciente, de envidia u odio impotente, que se manifiesta en criticas, comentarios o insinuaciones que desprestigian a la persona que es objeto del esentimiento" (Dorsch, 2002:704-705).
René Francisco Rivera Rodríguez
1. Perdonar a otro
“El que es incapaz de perdonar es incapaz de amar” (Martin Luther King).
Cuenta una leyenda árabe que dos amigos viajaban por el desierto. En un determinado punto del viaje discutieron, y uno le dio una bofetada al otro. Éste, profundamente ofendido, sin decir nada, escribió en la arena: –Hoy, mi mejor amigo me ha pegado una bofetada en la cara. Siguieron adelante y divisaron un oasis. Torturados por la sed, ambos echaron a correr y el primero que llegó se tiró al agua de bruces sin pensarlo y, de pronto, comenzó a ahogarse. El otro amigo se tiró al agua enseguida para salvarlo. Al recuperarse, tomó un cuchillo y escribió en una piedra: –Hoy, mi mejor amigo me ha salvado la vida. Intrigado, el amigo le preguntó: – ¿Por qué después de haberte hecho daño, escribiste en la arena y ahora escribes en una piedra? Sonriendo, el otro le respondió: – Cuando un gran amigo nos ofende, debemos escribir en la arena, porque el viento del olvido se lo lleva; en cambio, cuando nos pase algo grandioso, debemos grabarlo en la piedra de la memoria del corazón, donde ningún viento en todo el mundo podrá borrarlo.
3. ¿Cómo perdonar? ¿Cuál es el papel de los sentimientos?
El perdón es una decisión, no un sentimiento, porque cuando perdonamos no sentimos más la ofensa, no sentimos más rencor. Perdona, que perdonando tendrás en paz tu alma y la tendrá el que te ofendió” (Madre Teresa de Calcuta).
4. Ser perdonado. Pedir perdón, recibir el perdón.
Perdona siempre a tu enemigo. No hay nada que le enfurezca más.
Oscar Wilde
Con esta frase podemos empezar el siguiente apartado: recibir el perdón. ¿Cómo vamos en este capítulo? ¿Nos puede el orgullo y somos incapaces de recibir o pedir perdón? Al final, estaríamos en un círculo vicioso:
A perdonar sólo se aprende en la vida cuando a nuestra vez hemos necesitado que nos perdonen mucho.
Jacinto Benavente

5 comentarios:

  1. No sé si estoy de acuerdo en que una vez que perdonas el sentimiento desaparece. De hecho si esto fuera así no nos costaría tanto perdonar. Sí creo que el perdón es un acto de la voluntad y no de los sentimientos. La mejor definición que he encontrado de perdonar es la que dice: perdonar es abandonar mis razones. Y esto se sitúa en el plano de una decisión tomada con la voluntad. Y ¿qué hará el corazón? o mejor dicho, ¿qué haremos con el corazón? le enseñaremos a caminar hacia donde hemos elegido con la razón. Porque el corazón es el niñoa más pequeño que llevamos dentro, y necesita de nuestra guía cuando se pierde y se ofusca. Por tanto, la paz que proporciona el perdón no es una paz sensiblera, sino fruto de una decisión consciente llevada adelante, y especialmente liberadora. Porque no olvidemos que perdonar libera en primer lugar a uno mismo de no tener que cargar con las ofensas recibidas.

    ResponderEliminar
  2. De acuerdo con todo, muy bueno, visitante anónimo con pinta de psicólogo (je je!).

    Sí, però... jo no estic d´acord amb que perdonar es abandonar mis razones. O siga, crec que no les abandones, o igual sí, però no és lo més important. Crec que penses que hi ha coses per damunt ses raons i aquestes són ses que prioritzes.

    Magda

    ResponderEliminar
  3. És decidir abandonar les raons pel motiu que sigui. No necessariament perquè creus que les teves raons no son vàlides, sinó perquè decideixes perdonar. En aquest cas prioritzes el vincle (sigui amistat, familiar, etc) per sobre de les teves raons. Abandonar les meves raons no significa deixar de pensar que son vàlides, sino decidir no pensar més en elles, decidir no donar-li més voltes, decidir no reivindicar, ni davant un mateix, aquestes raons. Poden tornar una i una altra vegada, i se tracta de mantenir la primera decisió presa d'abandonar-les a base d'un esforç de la voluntat.
    Vive la volunté!

    ResponderEliminar
  4. Vale, anònim, amb això 100% d´acord. Ja veus, finalment estam d´acord, extranya cosa! ja ja!
    bé, te identificaràs???????

    Magda

    ResponderEliminar

¡Comenta!